Ο βραβευµένος Γιόακιµ Κέπνερ ξεδιπλώνει το χρονικό της πραγµατικής αφετηρίας του Β’ Παγκόσµιου Πολέµου. Μέσα από αρχειακές πηγές και προσωπικές µαρτυρίες από τις εµπλεκόµενες χώρες –ανάµεσά τους και αυτή της Άλκης Ζέη για την Ελλάδα– αναλύει τις σηµαντικές και αµετάκλητες αποφάσεις και επιλογές του 1941, µιας χρονιάς-σηµείο καµπής για τη µοίρα εκατοµµυρίων ανθρώπων. Ο Κέπνερ µιλά για τον πόλεµο ως µέσο της πολιτικής και για την πολιτική στο πλαίσιο ενός πολέµου κατά τον οποίο δεν υπήρξαν η παραµικρή διάθεση για συµφιλίωση και ο παραµικρός συµβιβασµός. Ασχολείται µε τους πολιτικούς που τον αποφάσισαν και τον διεύθυναν• µε τους στρατιώτες που τον διεξήγαγαν• µε τους ανθρώπους τους οποίους διέλυσε σαν φλεγόµενος οδοστρωτήρας• ασχολείται µε την κτηνωδία και την απόγνωση, µε το θάρρος και την αντίσταση. Ασχολείται επίσης µε την καθυστερηµένη, σχεδόν µοιραία καθυστερηµένη συνειδητοποίηση του ελεύθερου κόσµου, ενός κόσµου βασισµένου σε ηθικά θεµέλια, τον οποίο σήµερα εν πολλοίς θεωρούµε δεδοµένο. Όµως δεν είναι δεδοµένος. Είναι ένα ιστορικό ανεπανάληπτο επίτευγµα, και το 1941 σηµατοδοτεί το έτος κατά το οποίο ξαναβρήκε τη φωνή του, την αξιοπρέπειά του και τη δύναµή του.