Ανήμπορη η πολιτεία σερνόταν σαν ένα παλιό κάρο στο πλακόστρωτο. Τα βήματα της αντιλαλούσαν τον ήχο και τις ελπίδες όλων, όσων κοιμόνταν στο στρωσίδι της. Ο πόνος, η φτώχεια, η λησμονιά των πραγμάτων, μελαγχολούσε την όποια εξοικείωση με τη δολερή πραγματικότητα. Σου έδινε και σου έπαιρνε, σου έδινε και σε τύφλωνε. Αντανακλούσε το δαιμονικό μας κόσμο όπου ένα σμήνος από μαύρα πουλιά καθιέρωναν την απατηλή κίνηση. Άσπρα σύννεφα υποδήλωναν την έκφραση κάποιου αόρατου ζωγράφου. Το μυστικό της ζωής κρυβόταν καλά. Ώρες που η αφοσίωση γινόταν απόλυτο παρελθόν, ώρες πουθ η σκοτεινιά της ζωής, κινούσε απέριττα τα νήματα του όχλου.