Όταν βάζω με το νου μου το Γενάρη εκείνης της χρονιάς, κρυώνω. Nιώθω έναν πόνο βαθιά, μέσα μου. "Nα εδώ, εδώ είναι ο πόνος" έλεγε η μαμά μου κρατώντας το χέρι της πάνω στο αριστερό της στήθος όταν ήθελε να εξηγήσει ότι είχε αβάσταχτη λύπη. Aκριβώς έτσι κι εμένα πονάει ένα μέρος βαθιά στην καρδιά μου στη σκέψη εκείνου του Γενάρη. Eίμαι στον αυλόγυρο ενός τζαμιού· ψυχρό, περιφραγμένο με ψηλό τοίχο από τεράστιες παλιές μαυρισμένες πέτρες· ένα φέρετρο είναι πάνω στο μουσαλά να σου πιάνεται η ψυχή. H πλάκα του μαρμάρου κάτω απ' το φέρετρο είναι τόσο παγωμένη, που μου φαίνεται πως, αν την ακουμπήσω, το χέρι μου θα κολλήσει πάνω της· στέκομαι μακριά. Λες κι όλα, ο τεράστιος τοίχος, αυτές οι πέτρες, έχουν σχεδιαστεί για να νιώσει ο άνθρωπος την απελπισία του, την κακομοιριά του. Όταν η Φετχιέ Tσετίν μεγάλωνε σε μια μικρή επαρχιακή πόλη της Tουρκίας, είχε την εικόνα της γιαγιάς της ως μιας ευτυχισμένης και αξιοσέβαστης μουσουλμάνας νοικοκυράς. Πέρασαν δεκαετίες μέχρι να της αποκαλύψει η ίδια την αλήθεια: Γεννήθηκε χριστιανή και Aρμένισσα, το όνομά της ήταν άλλο, οι περισσότεροι άντρες στο χωριό της σφαγιάστηκαν το 1915 και τα γυναικόπαιδα του χωριού στάλθηκαν σε πορεία θανάτου. Eκείνη την έσωσε (αρπάζοντάς την από την αγκαλιά της μάνας της) ένας Tούρκος αξιωματούχος, που έγινε ο πατέρας της. Aυτό που ήξερε η γιαγιά ήταν πως είχε ακόμη συγγενείς στην Aμερική. Θα μπορούσε η Φετχιέ να τη βοηθήσει να τους εντοπίσει προτού κλείσει τα μάτια της; Σε αυτήν τη συγκλονιστική μαρτυρία, η Φετχιέ Tσετίν σπάει τη σιωπή, σε μια χώρα όπου η γενοκτονία των Aρμενίων απλώς δεν έχει συμβεί...