Έψαχνα πάντα τις λέξεις. Πρώτα εκείνες που θα πείθανε… Τους άλλους. Μετά όσες θα μπορούνε να παρηγορήσουνε… Εμένα. Πάντα λέξεις έψαχνα. Λέξεις που μου κρυβόντουσαν… Κι άφηνα τον καιρό να αποφασίζει… Και τώρα κι εγώ πεθαίνω… Η Κασσάνδρα εγώ είμαι. Η Κασσάνδρα… Μετά. Μετά από μια πτώση. Και ακόμα πιο πολύ μετά… Ίσως ως το σήμερα. Η καταστροφή μιας ομαδικής παράκρουσης και το αδιέξοδο ενός ατομικού πάθους μέσα από την αφήγηση μιας γυναίκας που τα χνάρια της από το τότε φτάνουν ως τις μέρες μας. Το μυθιστόρημα ανασκαλεύει τους μύθους, αναζητά στιγμές από αρχαίες τραγωδίες και με μια απροσδόκητη αυθαιρεσία δημιουργεί το πορτρέτο ενός ατόμου που επιλέγει τη μοίρα του, την ώρα που ένας ολάκερος κόσμος χάνεται και στη θέση του γεννιέται ένας νέος. Ένας ιδιότυπος πολιτικός προβληματισμός του χτες, έτσι όπως αντανακλάται στο σήμερα – ιδιότυπα πάντα.