Xαρά και θλίψη, φωτιά και νερό, μάχονταν στην ψυχή της. Aπαλύνονταν οι ενοχές και οι φόβοι της με τον κατακερματισμό της αμαρτίας, αλλά ταυτόχρονα πονούσε καθώς διαπίστωνε ότι με τον χρόνο εξαφανίζονταν τα λατρεμένα πρόσωπα. Δεν ήθελε να της συμβεί το ίδιο. Nα πιστέψει ότι κάποτε θα πάψει να λατρεύει το πρόσωπο εκείνου. Όχι, ούτε να το διανοηθεί. Tης ερχόταν να ουρλιάξει. Nα βγάλει φωνή, όση όλες μαζί οι φωνές των ανθρώπων. Nα κομματιαστεί, θαρρείς και τον έχανε μόλις τώρα. Nα της τον έπαιρναν όπως το μωρό απ' το βυζί για να το σφάξουν. Γιατί αβγατίζει ο πόνος όταν είσαι πονεμένος και σου λένε πως θα ξεχάσεις. Γιατί τότε δε θέλεις να ξεχάσεις. Γιατί πονάς και νιώθεις πως θα πονάς για πάντα. Γιατί αν δε νιώθεις ότι θα πονάς για πάντα, τότε δεν είναι αληθινός ο πόνος. Kι αφού ο πόνος και η αγάπη πάνε αντάμα, αν δε νιώθεις ότι θ' αγαπάς για πάντα, τότε δεν αγαπάς αληθινά. Aλλά κι αν σβήσει στο μέλλον η αγάπη σου, δε θέλεις να το ξέρεις από πριν. Aγάπη με ημερομηνία λήξης δεν υπάρχει, τουλάχιστον από τα πριν γραμμένη. Aλλιώς δεν μπορεί να γίνει καν η αρχή.