Στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ού αιώνα, ο Αυστριακός Σίγκμουντ Φρόυντ, φυσιολόγος και ψυχίατρος, έθεσε με τις μελέτες του τις βάσεις της ψυχανάλυσης ως θεραπευτικής μεθόδου και έφερε επανάσταση στον τρόπο που ο σύγχρονος άνθρωπος αντιλαμβάνεται έννοιες όπως η συνείδηση και η σεξουαλικότητα. Στο έργο "Λογοτεχνία, τέχνη και ψυχανάλυση" (Psychoanalytische Scudien an Werken den Dichtung und Kunst, 1924) επιλέγεται ένα καθαρά καλλιτεχνικό πεδίο ψυχαναλυτικής μελέτης. Ο Φρόυντ, με ενδιαφέρον που δεν είναι αισθητικό, μελετά τι φανερώνουν τα λογοτεχνικά ή όποια άλλα έργα για την ανθρώπινη ψυχολογία, τόσο του δημιουργού όσο και αυτού που γίνεται κοινωνός τους. Το ασυνείδητο είναι και πάλι παρών και οι απεικονίσεις της τέχνης προκύπτουν από ποικίλα αίτια, όπως ο φόβος του θανάτου και τα σεξουαλικά ένστικτα.