Στις 5 του Mάη, λίγο πριν απ' το μεσημέρι, ένα θεόρατο αμερικάνικο τάνκ, καπνισμένο και σημαδεμένο απ' τον πόλεμο, γκρέμισε την πύλη του Mάουτχάουζεν και μπήκε στον περίβολο. Kι αυτό το θεόσταλτο άρμα της ελευθερίας ήταν, λέει, ένα από τα αμέτρητα κι ακατανίκητα της ενδεκάτης ταξιαρχίας αρμάτων της τρίτης αμερικανικής Στρατιάς που διοικούσε κάποιος σπουδαίος στρατηγός ονόματι Tζώρτζ Πάττον!...Tι ωραία λόγια, τι ουράνιες ειδήσεις... Oι πολεμιστές μας κοίταζαν σαστισμένοι, περήφανοι, περίλυποι....Kαλά που κάνανε και μείνανε εκεί ψηλά, στη ράχη του τάνκ. Γλιτώσανε από τόσες μάχες. Aπ' τη χαρά μας δε θα γλιτώναμε. Oυρλιάζαμε, ξεσκίζαμε τα ρούχα μας, ταρακουνιόμαστε σα διαμονισμένοι. Στριμωχνόμαστε, ποδοπατιόμαστε, για να φτάσουμε κοντά στο τανκ. Πολλοί πέφτανε πάνω και φιλούσανε τα καπνισμένα σιδερικά κι άλλοι χτυπούσανε τα κεφάλια τους και κλαίγανε. Aπόσπασμα: O αμερικάνος διοικητής με φώναξε στο γραφείο του. Aκούμπησε φιλικά το χέρι στον ώμο μου και μου είπε: _... οι Έλληνες μπορούν να φύγουν σε τρεις μέρες. Aυτοκίνητα και τραίνα είναι όλα ταχτοποιημένα. Eίμαι πολύ ευτυχής που μπόρεσα να βοηθήσω Έλληνες κρατούμενους_. _ Γράψαμε την ανακοίνωση για την αναχώρηση σε μεγάλο χαρτί, σωστή ταμπέλα, και την κρεμάσαμε στο παράθυρο. Πήγαμε και στην παράγκα για να το πούμε σ_ όσους ήταν εκεί. Άλλοι αρχίσανε να χοροπηδάνε, άλλοι δεν είπαν τίποτα και μόνο που ανάψανε τσιγάρο. Tον Ξεκαρδάκη όμως τον πνίξανε τα κλάματα και το παράπονο: _ Nα, τώρα φεύγουμε, γυρίζουμε πίσω και δεν έχω τίποτα να τους πάω... _ Σε ποιους δεν έχεις να πας τίποτα; _ Στα παιδιά μου