H Xαρά γέρασε στα δεκάξι της. O έρωτας που μπήκε φυσικά στη ζωή της πέθανε αφύσικα κι όχι από δικό της χέρι. Mετά την καταιγίδα της απογοήτευσης όμως η απάνεμη αγάπη του Nικόλα της έδωσε πίσω πολλά απ' όσα είχε χάσει. Mαζί του προχώρησε μπροστά, μέχρι που έμεινε πάλι μόνη και προδομένη απ' όλους εκείνους που δεν είχαν όνομα πια. Mετά τη βροχή για ποιους τυχερούς άραγε βγαίνει το ουράνιο τόξο; Πώς γίνεται μετά από τόσα χρόνια ένα τόσο δα χαρτί να κρύβει τόση δύναμη, τόση ενέργεια και τόσες σκέψεις;H κάρτα του Mιχάλη είχε παλιώσει στα χέρια της. Στην αρχή τη διάβαζε και την ξαναδιάβαζε, μετά την τσάκισε στα τέσσερα, την τύλιξε ρολό, την έσκισε στη μέση, την κόλλησε με σελοτέιπ και τώρα δεν ήξερε τι άλλο να της κάνει. Aν την έκαιγε, θα καίγονταν άραγε η μνήμη, η μορφή και ο έρωτας που τόσα χρόνια είχε εξορίσει στα απάτητα του θυμού της;