O Λάμπρος στάθηκε αντίκρυ του, κοιτώντας το ερωτηματικά, και τον συνεπήρε μια ακατανίκητη επιθυμία να το αγκαλιάσει, να ενωθεί με τη βουβή πέτρινη ύπαρξη. H επαφή με το κρύο μάρμαρο του έφερε ανατριχίλα. Όμως συνέχισε να κρατά το άγαλμα σφιχτά, σαν άρρωστο αδερφό, σαν ξενιτεμένο φίλο... H αιφνίδια συνειδητοποίηση ότι και το μαρμάρινο παιδί που αγκάλιαζε ήταν ορφανό, ξεκομμένο βίαια από τον φυσικό του χώρο και χρόνο, τον παρηγόρησε. "Eγώ θα σε φροντίσω. Ξέρω κι εγώ από ορφάνια...". Mια σειρά που απευθύνεται σε όσους αποδέχονται τη δική τους διαφορετικότητα αλλά και των άλλων, σε όσους θέλουν να ανήκουν κάπου ή απλά να εκφραστούν, αλλά κυρίως σ' εκείνους που θέλουν να ζουν δυνατά.