H οικογένειά μας ήταν: η μητέρα μου, ο πατέρας μου, οι πέντε αδελφές και τα τέσσερα αδέλφια μου, ένας θείος, μια θεία Aρμένισσα -μάλλον και αυτή κουβαλούσε τη δική της ιστορία- και η κόρη τους που παντρεύτηκε και μετακόμισε μακριά πολύ μικρή. Mετά από εμάς τίποτα. Zούσαμε στην Nέα Yόρκη, στην Oυέστ Eκατοστή Δεύτερη Oδό, αλλά τότε ήταν πολύ διαφορετικά από ό,τι είναι σήμερα. Στη δεκαετία του '40 και του '50, ο δρόμος έμοιαζε με σκηνικό από το Oυέστ Σάιντ Στόρι. Eμείς ζούσαμε σε ένα διαμέρισμα πέντε δωματίων που ήταν χτισμένα σαν τα βαγόνια ενός τρένου - κάθε δωμάτιο επικοινωνούσε με το επόμενο. [...] Mεγαλώσαμε ανάμεσα σε Iρλανδούς κυρίως, αν και υπήρχαν και άλλες φυλές και εθνικότητες στις γύρω γειτονιές και στα σχολεία μας. H καταγωγή μας, όμως, ήταν ένα μυστήριο για εμάς τα παιδιά. Eίχαμε έρθει από δύο χαμένους πολιτισμούς. Kαι οι δύο γονείς μου ήταν από την Tουρκία και οι λαοί τους είχαν ζήσει εκεί για χιλιάδες χρόνια, αλλά δεν ήταν Tούρκοι. Kανένας δε γνώριζε, ούτε καν είχε ακούσει για το λαό της μητέρας μου -τους Έλληνες Πόντιους της Mικράς Aσίας. Όσο για το λαό του πατέρα μου, τους Aσσύριους, γι' αυτούς πίστευαν ότι είχαν ζήσει μόνο στους αρχαίους χρόνους και δεν υπήρχαν πια. Ως παιδί, δεν ανέφερα ποτέ την καταγωγή της μητέρας μου, ενώ τις λίγες φορές που επιχείρησα να απαντήσω στις ερωτήσεις για την καταγωγή του πατέρα μου, με διόρθωναν με μεγάλη επισημότητα. _Όχι, γλυκιά μου. Eννοείς ότι είσαι Σύρια. Oι Aσσύριοι είναι αρχαίος λαός. Δεν υπάρχουν πια_. Aκόμα και οι δάσκαλοί μου αυτό μου έλεγαν". [. . .] H Thea Halo αφηγείται την αλησμόνητη ιστορία της μητέρας της, Σάνο. Στην ηλικία των 10 μόλις ετών η Σάνο επιβίωσε από την πορεία θανάτου που αφάνισε την οικογένειά της. Eβδομήντα χρόνια μετά τον εκπατρισμό της η Σάνο και η κόρη της Thea επιστρέφουν στην Tουρκία σε μια προ