Βουτάω στα νερά που λαµπυρίζουν. «Γιουσρά! Μα τι κάνεις εκεί;» Βουτάω µέσα στα κύµατα, χωρίς να δώσω σηµασία στην αδερφή µου. Το πέλαγος µουγκρίζει πάνω από το σταθερό χτύπηµα του σφυγµού µου. Νιώθω το σωσίβιο να ανεβαίνει προς τα πάνω στο στήθος µου και βγαίνω στην επιφάνεια. Από τη βάρκα φτάνουν στα αυτιά µου προσευχές απόγνωσης. Το κύµα κυλάει και ξαναφουσκώνει. Οι ριπές του νερού κοπανάνε το κεφάλι µου στα πλαϊνά της βάρκας. Το αλµυρό νερό µού τσούζει τα µάτια, γεµίζει το στόµα και τη µύτη µου. Ο αέρας κάνει τα µαλλιά µου µαστίγια γύρω από το κεφάλι µου. Η παγωνιά τρυπώνει στο σώµα µου, ξεκινώντας από τα πέλµατα και τις γάµπες και φτάνοντας ως τους µηρούς. Νιώθω τα πόδια µου να συσπώνται ανεξέλεγκτα. «Γιουσρά! Ανέβα πάλι στη βάρκα». Αρπάζοµαι πιο σφιχτά από το σκοινί. Δεν πρόκειται ν’ αφήσω την αδερφή µου µόνη της σ’ αυτό. Κανείς δεν πρόκειται να πεθάνει όσο είµαστε εµείς εδώ. Είµαστε Μαρντίνι εµείς. Και κολυµπάµε. Η Σύρια Yusra Mardini, η νεότερη σήµερα πρέσβειρα καλής θέλησης της Ύπατης Αρµοστείας του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες, που αγωνίστηκε µε την οµάδα των προσφύγων στους Ολυµπιακούς Αγώνες της Βραζιλίας το 2016, καταγράφει την προσωπική της µαρτυρία από τους βοµβαρδισµένους δρόµους της Συρίας µέχρι τις πισίνες του Ρίο ντε Τζανέιρο. Σε πρώτο πρόσωπο παρακολουθούµε την αφήγηση της διαδροµής και των δυσκολιών µιας επίδοξης κολυµβήτριας, αλλά κυρίως ενός κοριτσιού που αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την πατρίδα του εξαιτίας του πολέµου µε τη λέξη «πρόσφυγας» στην πλάτη του. Το βιβλίο όµως δεν περιορίζεται στην περιγραφή του τρόµου και της απόγνωσης του πρόσφυγα• είναι πάνω απ’ όλα ένας ύµνος στους δεσµούς φιλίας που δηµιουργήθηκαν σε αυτή τη δύσκολη πορεία, στη δύναµη της θέλησης και του ανθρώπινου πνεύµατος αλλά και στην επιµονή της Mardini να κάνει, παρ’ όλες τις αντιξοότητες, το παιδικό της όνειρο πραγµατικότητα, να αγωνιστεί στους Ολυµπιακούς.