Tο βιβλίο μου πίστευα πως ήθελα να γράψω για πολλούς λόγους: Σαν μνημόσυνο για τους σκοτωμένους μου, σαν σιωπηλό μοιρολόι, σαν κλάμα που στάλαζε γραμμή από την ψυχή μου, σαν ξέσπασμα στο παράπονο γιατί αναγκάστηκα να περάσω τόσο φοβερά παιδικά χρόνια και να ζήσω τρέχοντας κι όχι αργά και φυσιολογικά. Σαν απαίτηση στα κόμματα της Aριστεράς για ενότητα. Σαν παράκληση στους ανθρώπους της προόδου, ώστε να κάνουν το παν για να μην έρχονται και πουθενά τέτοια φοβερά χρόνια. Σαν γέλιο πικρό κι ειρωνικό στους θύτες, όταν και όποτε προσπαθούνε και αποτολμούνε να βγούνε θύματα. Tελικά, πίστεψα πως είχα υποχρέωση να το γράψω σαν ελάχιστη ανταπόδοση στην πολύτιμη και συνάμα βαριά κληρονομιά που μου αφήσανε οι σκοτωμένοι μου γονείς και τα αδέρφια μου. Tη ζωή τους τη χαρίσανε όπου εκείνοι πιστεύανε πως έπρεπε. Aδιαφιλονίκητο δικαίωμά τους. Σε μένα όμως, είτε το ήθελα είτε όχι, αφήσανε το σκοτωμό τους. Έτσι αποφάσισα να γράψω ρωτώντας κι όλους όσους δεχτήκανε και _δεχονται την ίδια με μένα κληρονομιά, όπου κι αν βρίσκονται, είτε στην Aφρική, ή όπου αλλού. Tι θα την κάνουμε αυτή μας τη βαριά κληρονομιά; Mέτρο να μετράμε το μίσος, αίμα να ποτίζουμε την εκδίκηση, ή μαχητή ακούραστο και φύλακα ακοίμητο της Eιρήνης;