Ριπές µνήµης, αποτυπώµατα που χάνονται, επεισόδια ανολοκλήρωτα, ήχοι που σβήνουν. Μυθικά ονόµατα µε σηµερινά επώνυµα. Στο βιβλίο αυτό ο Πιατάς απευθύνει στον αναγνώστη έναν παραµυθιάρικο και παραµυθητικό, δηλαδή παρηγορητικό, χαιρετισµό, ως άλλος Λουκιανός: Μελλοντικέ νεκρέ αναγνώστη, θα ζεις όσο υπάρχουν ζώντες που µιλάνε για σένα πάνω στον πλανήτη Γη. Στήνει ένα κεφάτο και στοχαστικό πολυθέαµα για την απώλεια και την απουσία φίλων και αγαπηµένων, µε σκηνικό τον Λαύκο του Πηλίου. Υπέρµαχος ενός εκλεπτυσµένου πρωτογονισµού, ο Πιατάς καταβροχθίζει λύπες και χαρές, αναµνήσεις, απουσίες, αισθήµατα, τους ανθρώπους και τη φύση, ιστορικά και επιστηµονικά δεδοµένα, φιλοσοφικές θεωρίες, ποίηση, θέατρο, ταινίες, κόµικς, µύθους, µε την ανελέητη όρεξη του ανθρώπου που θέλει να χορτάσει ζωή.