Από κάπου ξεκινάµε, όλοι µας, την πολιτική µας τοποθέτηση: οικογενειακές καταβολές, µε τις παλιές πολιτικές αγάπες και τα παλιά µίση, εφηβικές ανησυχίες, συµµετοχή, στα νιάτα µας, σε πολιτικούς σχηµατισµούς, µεταγενέστερες ίσως ανακατατάξεις ή αποκηρύξεις και ένα σωρό άλλα. Ένα όµως στοιχείο παραµένει συνήθως αµετάβλητο: ο διαχωρισµός της αριστερής και της δεξιάς ιδεολογίας. Διαχωρισµός που παραµένει απρόσβλητος από κάθε σηµαντικό ιστορικό γεγονός του παρελθόντος, από κάθε απόπειρα «καρτεσιανής» κριτικής τοποθέτησης των πραγµάτων, αλλά και από κάθε νέα ιστορική ανατροπή που γίνεται στις µέρες µας. Το εάν τελικά ο πολίτης ανήκει στην Αριστερά ή στη Δεξιά αποτελεί πλέον µέρος του DNA του και δεν αλλάζει σε όλη του τη ζωή! (Να κάτι ανάλογο: θυµάστε µήπως για ποιο λόγο, όταν ήσασταν πιτσιρίκος, αποφασίσατε, κάποια στιγµή, να γίνετε Ολυµπιακός ή Παναθηναϊκός και στη συνέχεια παραµείνατε έτσι σε όλη σας τη ζωή;) Εάν, λοιπόν, κάποιος µας πει ότι σήµερα η εµµονική «προσκόλληση» σε αυτούς τους διαχωρισµούς είναι πλέον χωρίς αντικείµενο και ότι, αντίθετα απ’ ό,τι πιστεύαµε, είναι όχι µόνο εξαιρετικά βλαβερή για την κοινωνία µας, αλλά και χωρίς κανένα απολύτως νόηµα, µάλλον θα αντιδράσουµε βίαια! Παρ’ όλα αυτά, θα πρέπει να αποτολµηθεί!