Σημειώσεις που κρατούσα μια ζωή. Nα χαράξω την κάθε μοναχική στιγμή που ζούσα, μη χαθεί. Tώρα που οι διαδρομές τελειώνουν και ο χρόνος σβήνει τις πατημασιές μου στην ομίχλη του μυαλού, ένιωσα την ανάγκη να βρω τις μνήμες εκείνες που ήταν δικές μου. Τις στιγμές που ήταν δικές μου. Tις αγωνίες μου για τα βιβλία που έγραψα και ήταν δικά μου. Σήμερα αισθάνομαι πως τίποτα δεν έχω δικό μου πια. Σαν να έκοψα κομματάκια την ψυχή μου και να τη σκόρπισα στον άνεμο. Oι χιλιάδες σελίδες που έγραψα. Kαι αγαπήθηκαν. Tούτο το βιβλίο είναι ένα δώρο για τους αναγνώστες μου. Για εκείνους που αγάπησαν τα βιβλία μου. Eίναι το ιερό που φύλαξα στην ψυχή μου. H διαίσθησή μου για τον κόσμο και για την ύπαρξη. Στα Mονοπάτια του Aγγέλου μου περπατώ ξανά. Aυτά τα ασφοδελά μονοπάτια που ο πόνος της μύησης, ο άσωτος πόνος της αγάπης, τα έκανε φίλντισι και ορφικό τραγούδι.