Η ΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ JAMES JOYCE συγγενεύει με την ποίηση του Beaudelaire, του Nerval, του Mallarme και του Verlaine. Υπάρχουν θεματικές και στιχουργικές αντιστοιχίες, οι οποίες είναι ενδεικτικές. Οι περιφερειακές ποιότητες του ποιητικού του έργου, σε σχέση με το έργο των πιο πάνω προγόνων του, οδηγούν πέρα από τυχόν αξιολογήσεις και σε αξιοσημείωτες εκτιμήσεις. Το «σύμπτωμα Joyce», όπως χαρακτηριστικά το όρισε ο Lacan, αναπτύσσει το διάνυσμά του στα πρανή ενός ιδιόμορφου ρομαντικού-συμβολισμού, με όλα τα σύνδρομα που κληρονόμησε, διερχόμενο με γνωσιολαγνική διάθεση, από τα ασκητήρια του κινήματος των εστέτ. Ο Joyce δεν έχει σχέση με τους εικονιστές ποιητές ("imaginist") και την περιορισμένου βελινεκούς κίνησή τους, στους οποίους προσπάθησε ανεπιτυχώς ο Πάουντ να τον κατατάξει. Ο Joyce αποτελεί ξεκομμένη απ' την επικαιρότητα της εποχής του ποιητική περίπτωση. Στην ποίησή του σωματοποιούνται όλες εκείνες οι τεχνικές συμβάσεις της ποίησης, δηλαδή τα σχήματα τα οποία έχουν αποκληθεί ως ρητορικά, όπως το μέτρο, ο μύθος έστω και προσωπικός, πλην όμως όχι πάντοτε με συνεπή και αυστηρή διάταξη, έτσι ώστε, ενώ φαίνεται εκ πρώτης όψεως να επιδιώκει την υπέρβαση καθιερωμένων μορφών, ταυτόχρονα να «εικονομαχεί» με τα διαλεκτικά τους πρότυπα