"Η Ευρώπη που έβλεπε ο Άλκης ήταν γερασμένη, αποσυντεθειμένη, αφιλόξενη. Νωθρή, μουχλιασμένη, νοθευμένη, αμερικανοποιημένη. Ένα μουσείο, μια κακοδιατηρημένη, μουντή ήπειρος, που έδιωχνε τον κόσμο της και γέμιζε με Ασιάτες, Αφρικανούς, με όλους εκείνους που δεν τους χώραγε ο προσωπικός του μύθος, εκείνος της Αυτοχθονίας. Οι Βεατρίκες και οι Λάουρες που στόλιζαν τον μύθο του, τώρα βρυχιόνταν μέσα σε κενοτάφια που έχασκαν. Και κρέμονταν από τσιγκέλια, σαν άδεια κουφάρια σκοτωμένων ζώων". Μπορεί ένας επιστήμονας να επηρεάζεται από τις εμμονές του; Τα σκιρτήματα ενός απαγορευμένου ερωτισμού, οι απώλειες και τα προσωπικά τραύματα του δίνουν το δικαίωμα να στρεβλώνει την ιστορική αλήθεια; Η αφήγηση του Νίκου Ξένιου παρακολουθεί τη διαμόρφωση της ιδεολογίας και της προσωπικότητας του καθηγητή Ιστόριας Άλκη Δομέστικου, καθώς αυτός ενηλικιώνεται. Σελίδες ημερολογίων αποκαλύπτουν τις πιο επικίνδυνες, σκοτεινές πτυχές του ψυχισμού του, έως τη στιγμή που ένα τυχαίο γεγονός -μια έκθεση ζωγραφικής στο Βερολίνο- θα τον φέρει πολύ κοντά στη βαθύτερη γνώση του εαυτού του.