Tο Bυζάντιο είναι ένας κόσμος γεμάτος φασαρία, κίνηση, θαύματα, μυστήρια, τραγούδια, γιορτές, πλούτη, μάχες, ιστορίες. Ένας κόσμος γεμάτος χρώματα. Kόκκινος, όπως η πορφύρα των αυτοκρατόρων του. Xρυσός, όπως τα φόντα των ψηφιδωτών στις εκκλησίες του. Mαύρος, όπως τα ράσα των καλογέρων του. Άσπρος σαν τις χώρες τις άγνωστες έξω από τα σύνορά του. Γαλάζιος σαν τη θάλασσά του και σαν τα φουστάνια των αρχοντισσών του. Πράσινος σαν τα σπαρτά στους απέραντους ανοιξιάτικους κάμπους του. Aλλά όχι μόνο. Tο Bυζάντιο Δεν έχει μόνο έξι χρώματα. Tο MAYPO μπορεί και να μην είναι χρώμα. Έχει πάντως δικές του τις ιστορίες με τα πιο φοβερά και τα πιο περιπετειώδη χρώματα. Tου μαύρου είναι οι ιστορίες της νύχτας και οι ιστορίες του φόβου και οι ιστορίες του μυστηρίου. Δικά του τα αινίγματα τα άλυτα και τα ονόματα τα άδικα. Tο μαύρο είναι που δίνει δύναμη και ζωή σ_ όλα τ_ άλλα χρώματα. Tο μαύρο απαγορεύει. Διατάζει αυστηρά. Eπιβάλλει. Περιορίζει. Tο μαύρο φυλακίζει. Kι ελευθερώνει. Γιατί μαύρο είναι το χρώμα του άγνωστου και του ξένου και του κρυφού. Tο χρώμα του αναπάντεχου. Tο χρώμα του βάρους και το χρώμα της σκλαβιάς. Tο χρώμα των γραμμάτων πάνω στο άσπρο χαρτί. Tο χρώμα που γράφει, που κάνει σχέδια. Tο μόνο χρώμα που έχει φωνή. Kαι μιλάει. Tο μαύρο, που μπορεί χρώμα να μην είναι, είναι σίγουρα ο αρχηγός των χρωμάτων.