O Eυγένιος Tριβιζάς ζει την εποχή που τον γέννησε. Tην κατέχει, την αισθάνεται και την εκφράζει. Στα γραφτά του ότι κι αν είναι -στίχος ή πεζά, παρα_ύθια για _ικρά παιδιά ή θέατρο, κινείται σαν άνθρωπος που έχει γευθεί όλες τις αντινο_ίες, τις παραξενιές, και τις εξάρσεις του καιρού του. Σ' αυτά που προσδέχεται προσθέτει τη φαντασία, την ποίηση, την εφευρετικότητα της δικής του ιδιοσυγκρασίας. Στο θεατρικό του: "Tο όνειρο του σκιάχτρου" συγκεντρώνει τα _ηνύ_ατα της εποχής αυτής, που κυκλοφορούν και φορτίζουν τον αέρα που ανασαίνου_ε όλοι _ας. Συλλα_βάνει τα συνθή_ατα της ελευθερίας, της ανεξαρτησίας, της απολύτρωσης και τα βρίσκου_ε _εταπλασ_ένα ποιητικά, φανταστικά, στο ασάλευτο Σκιάχτρο του. Tί ζητάει το καρφω_ένο αυτό ο_οίω_α του ανθρώπου; Nα σαλέψει, να ξεκολλήσει, να κόψει τα δεσ_ά του, να ανεξαρτοποιηθεί! Tόχουνε στήσει για φόβητρο των πανελεύθερων πουλιών, αυτός είναι ο προορισ_ός του, _α εκείνο άλλα λαχταρά. Nα κινηθεί, να πετάξει, να υπάρξει, να δράσει! Kαι τα πουλιά ψυχανε_ίζονται την επιθυ_ία του, το _ήνυ_α που εκπέ_πει η απελπισ_ένη προσπάθειά του. Aισθάνονται την κρυφή ελπίδα του ασάλευτου πλάσ_ατος. Συντρέχουν όλα λοιπόν τον αγώνα του φτερουγίζοντας τριγύρω συ_πονετικά και δίνοντάς του οδηγίες. Kαι το ονειροπαρ_ένο Σκιάχτρο _εθυσ_ένο από λόγια, ιδέες, συ_βουλές, παραγγέλ_ατα ξεχνά ολότελα τον προορισ_ό του που είναι να τρο_άζει τα πουλιά. 'Oχι _όνο δεν προστατεύει το χωράφι _α δίνει και την άδεια να χορταίνουν από τα λαχανικά που έχει στη φύλαξή του. Kαι βέβαια κάποτε η ώρα της αποκάλυψης φθάνει (ακριβώς όπως και στα ανθρώπινα). O ιδιοκτήτης ξεσκεπάζει την αλήθεια. Eδώ αρχίζει η φαντασία του Eυγένιου Tριβιζά να κοχλάζει. Mε τη δίκη αρχίζει η υπερβολή, η σάτιρα, ο οίστρος, τα απρόοπτα. [...] (από τον πρόλογο της A_ έκδοσης)