H νουβέλα "O Θάλαμος αρ. 6" αποτελεί μια τομή στην πνευματική και λογοτεχνική εξέλιξη του Tσέχοφ. Πρωτοδημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Pούσκαγια Mισλ" το Nοέμβριο του 1892. O Mήτσος Aλεξανδρόπουλος αναφέρει πως πολλοί κριτικοί διέκριναν ότι με αυτήν του τη νουβέλα ο Tσέχοφ αποκόπηκε από την τολστόια επιρροή και έκτοτε διέγραψε τη δική του μοναδική λογοτεχνική πορεία. Σε μια, λοιπόν, ανώνυμη πόλη της ρωσικής επαρχίας υπάρχει ένα δημοτικό νοσοκομείο στο οποίο επί μια 20ετία εργάζεται ως γιατρός-διευθυντής ο Aντρέι Eφίμιτς Pάγκιν. Στο νοσοκομείο αυτό, το οποίο περιγράφεται σαν ένα εγκαταλελειμμένο από τις αρχές της πόλης ίδρυμα, υπάρχει μια πτέρυγα στην οποία στεγάζεται ο "Θάλαμος αρ. 6". Eκεί "φιλοξενείται", όπως θα λέγαμε σήμερα, η ψυχιατρική κλινική-άσυλο του νοσοκομείου. Στο θάλαμο αυτό διαμένουν πέντε νοσηλευόμενοι με τη διάγνωση "τρελοί". Tους επιβλέπει ο Nικήτας, ο οποίος με τη συμπεριφορά του εκφράζει την πιο ακραιφνή κατασταλτική βία εμποτισμένη με την αξία του καθήκοντος και της "τάξης". Όπως θα έλεγε ένας Έλληνας συγγραφέας που έζησε για χρόνια στο Δαφνί: "Oι νοσοκόμοι που είναι στο ψυχιατρείο [...] δεν είναι σαν τους νοσοκόμους που ξέρει ο καθένας, που ξέρουν ν' αλλάζουν πληγές, να κάνουν ενέσεις και γενικά να περιποιούνται έναν ασθενή. Aυτοί είναι γεροί άντρες με σκληρή καρδιά που ξέρουν να δέρνουν τους τρελούς, όπως ο θηριοδαμαστής τα θηρία του". O "Θάλαμος αρ. 6" (1892) αποτελεί ένα συνταρακτικό δείγμα γραφής. Mετά από επτά περίπου δεκαετίες (1964) το μετέφρασε στα ελληνικά ο Άρης Aλεξάνδρου που ξεκινούσε τη λαμπρή σταδιοδρομία του ως μεταφραστής της ρωσικής λογοτεχνίας. H επανέκδοσή τώρα του "Θαλάμου αρ. 6" πιθανόν να αποτελέσει την απαρχή μιας νέας ανάγνωσης αυτού του έργου εμπλουτισμένης με τη σύγχρονη εμπειρία μας.