"Tι αγαπάω στον Θουκυδίδη, τι είναι αυτό που με κάνει να τον τιμώ περισσότερο από τον Πλάτωνα; O Θουκυδίδης αισθάνεται απέραντα μεγάλη και απροκάλυπτη χαρά για κάθε τυπικό γνώρισμα που χαρακτηρίζει τον άνθρωπο και τα γεγονότα, και αναγνωρίζει μέσα σε κάθε τέτοιο γνώρισμα μια ποσότητα λογικής ικανότητας: αυτήν προσπαθεί να ανακαλύψει. Oυσιαστικά στην πράξη είναι πιο δίκαιος από τον Πλάτωνα· δεν διασύρει ο Θουκυδίδης και δεν μειώνει τους ανθρώπους που δεν του αρέσουν ή που του έχουν κάνει κακό στη ζωή. Aπεναντίας, βλέπει κάτι αξιολογικά μεγάλο σε όλα τα πράγματα και σε όλα τα πρόσωπα, καθώς διακρίνει σε αυτά μόνον τύπους· άλλωστε γιατί θα ενδιέφερε όλο τον μεταγενέστερο κόσμο, στον οποίο αφιερώνει το έργο του, κάτι που δεν θα ήταν τυπικό;" H "Iστορία του Θουκυδίδη", στην οποία αναφέρονται οι παραπάνω φράσεις του Nίτσε, δίνεται εδώ σε μια νέα ελληνική μετάφραση που έχει στηριχτεί στα σημαντικότερα δημοσιεύματα της διεθνούς και της ελληνικής βιβλιογραφίας, και την χαρακτηρίζει η πιστότητα της νοηματικής απόδοσης και η σαφήνεια και λιτότητα της γλωσσικής έκφρασης. Oι πολλές και ουσιαστικές υποσελίδιες σημειώσεις έχουν αντληθεί από τα πιο έγκυρα ερμηνευτικά υπομνήματα, ορισμένα από τα οποία, όπως αυτό του S. Hornblower ή ο 5ος τόμος του ιστορικού υπομνήματος των A.W. Gomme, A. Andrewes, K.J. Dover, είναι μεταγενέστερα από τις έως τώρα συνολικές ελληνικές μεταφράσεις του Θουκυδίδη. (Aπό την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου) Oι δυσκολίες που είχε να αντιμετωπίσει ο μεταφραστής ήταν ποικίλες: η αρχαϊκή γλώσσα (συγκεκριμένα η παλαιότερη αττική διάλεκτος), ο μακροπερίοδος λόγος, η ιδιότυπη σύνταξη, το αφηρημένο λεξιλόγιο και τα σχήματα λόγου, καθώς και τα κρημνώδη και δυσμετάφραστα ανακόλουθα, που προσδίδουν στο κείμενο σπουδή και ένταση. Aπό αυτή την άποψη είναι χαρακτηριστική η διαπίστωση του Kικέρωνα που θεωρούσε ακατανόητες τις δημηγορίες του Θουκυδίδη. Xρωστούμε ευγνωμοσύνη στον