Η προγραμματική θέσπιση και λειτουργία ΕΝΟΣ σχολείου, του σχολείου της γειτονιάς, για το ΣΥΝΟΛΟ των μαθητών χωρίς διακρίσεις και αποκλεισμούς είναι το ζητούμενο της νέας εποχής. Δηλαδή η λειτουργία ενός σχολείου που να είναι Δημοκρατικό, Ανθρώπινο, Κοινωνικό, Ελεύθερο, Φιλικό και Ευέλικτο με Πολυ-πολιτισμική και Ψηφιακή κουλτούρα. Πρωταγωνιστής του πρέπει να είναι ο Μαθητής ο οποίος θα παρίσταται όχι μόνο ως προσκεκλημένος θεατής αλλά και ως συνεργός (συμμέτοχος) στο επίκεντρο των ραγδαία σημειούμενων αλλαγών στην εκπαίδευση και το καθημερινό συγκείμενο γενικότερα. Πρόκειται, με άλλα λόγια, για ΕΝΑ σχολείο που καλείται να παρέχει ενιαία εκπαίδευση στο ΣΥΝΟΛΟ των μαθητών (παιδιών κ' εφήβων) σε μια αναπτυσσόμενη ψηφιακή Ελλάδα, να είναι ανοικτό στην τοπική κοινωνία και να εμφορείται από έξυπνες ιδέες και κατακτήσεις της επιστήμης προσβλέποντας στην πρόσκτηση δεξιοτήτων και διευρυμένης γνώσης εκ μέρους του μαθητή. Και τούτο με τη συστηματική παροχή Συμπεριληπτικής ή Ολικής Εκπαίδευσης (Inclusive Education). Ο λόγος για ΕΝΑ σχολείο που (θα) διέπεται από το σεβασμό και τη διακονία της διαφορετικότητας των μαθητών. Μια τέτοια μετεξέλιξη του σύγχρονου ελληνικού σχολείου συνάδει άλλωστε με τη Διακήρυξη της Σαλαμάνκα στην Ισπανία για ισότιμη εκπαίδευση των ατόμων με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες. Μια Διακήρυξη που προέκυψε σε παγκόσμιο forum 300 και πλέον συνέδρων από 92 χώρες και 25 διεθνείς οργανισμούς κατά την εκπνοή περίπου του προηγούμενου αιώνα (1994) και υπό την αιγίδα της UNESCO. Η έμφαση των επιχειρούμενων (και ατυχώς ατελέσφορων ως τώρα) μεταρρυθμιστικών εγχειρημάτων στην εκπαίδευση σε κάθε κοινωνικο-οικονομικά αναπτυγμένη (και αναπτυσσόμενη) χώρα, επομένως και στην Ελλάδα και στην Κύπρο, (πρέπει να) εστιάζεται στον καθορισμό μιας «global agenda» φιλόδοξων δράσεων κάθε εκπαιδευτικού στο νέο σχολείο για ποιοτική αναβάθμιση του πολυσχιδούς του έργου (διδακτικού κ' υποστηρικτικού). Η οικεία επενέργειά του θα (πρέπει να) στοχεύει ειδικότερα στην ψυχοκοινωνική ολοκλήρωσ