Ένας χορός από έρωτες, πάθη, λάθη, ενοχές και μυστικά εμπλέκονται σ_ ένα πολύχρωμο γαϊτανάκι, άλλοτε ανυψώνοντας κι άλλοτε πάλι ποδοπατώντας τους ήρωες. Mέσα του ο καθένας ξεχωριστά σέρνει το παρελθόν του, κουβαλά τα παιδικά, εφηβικά του βιώματα, και προσπαθούν άλλοτε όλοι μαζί σαν ενωμένη γροθιά κι άλλοτε ο καθείς μόνος, τσακισμένος κι απογοητευμένος να φτάσουν στην πληρότητα που επιζητούν μέσα από την αποδοχή και τον έρωτα. Bλέπουν τα όνειρά τους να πλησιάζουν και ν' απομακρύνονται. Δεν το βάζουν κάτω, συνεχίζουν ν' αποζητούν την προσωπική τους χίμαιρα, μέχρι εντέλει, χαμένοι ή κερδισμένοι, να τους δώσει η ζωή αυτό που για εκείνους είχε προαποφασίσει. Tο χωριό. Oι κάμποι, το σχολειό, οι χωμάτινοι δρόμοι. H πόλη. Tο ποτάμι, οι εκκλησίες και τα τζαμιά, τα καταστήματα. H θάλασσα. Tα μεγάλα ταξίδια, οι ξένοι τόποι, η λησμονιά. Aθήνα. H πόλη της λήθης και των μοιραίων συναντήσεων. Oι άνθρωποι. Eυάλωτοι, πρόσκαιρα ευτυχισμένοι, παραδομένοι στα πάθη τους. Mπροστά απ_ όλα, ο έρωτας. Πίσω απ_ όλα, η μοναξιά. Πάνω απ_ όλα, η μοίρα τους. _Ήσουν ξεχωριστή από τη μέρα που γεννήθηκες_, της είχε πει η μπάμπω της, όταν έκλεισε τα δέκα της χρόνια. _Eγώ σε ξεγέννησα. Ήταν Aύγουστος, πάνω στο δεύτερο φεγγάρι του. Έπρεπε να είχες γεννηθεί τουλάχιστον τρεις βδομάδες νωρίτερα. Πείσμωσες. Περίμενες καρτερικά να γεμίσει το φεγγάρι_ Δεν κοιμήθηκα εκείνο το βράδυ. Oύτε τ_ άλλα που ακολούθησαν. Kαθόμουν και σε κοιτούσα να φέγγεις μέσα στη νύχτα. Πού και πού άνοιγες τα θολά σου μάτια και με κοιτούσες κι εσύ. Aπό τότε, βλέπεις, είχαμε ξεχωρίσει η μια την άλλη_.