Πριν από τον πόλεμο, ζούσαν στη Θεσσαλονίκη πάνω από 50.000 Eβραίοι. Aπό αυτούς, περισσότεροι από 46.000 εκτοπίστηκαν στα ναζιστικά στρατόπεδα, όπου, σε ποσοστό περίπου 96%, δολοφονήθηκαν. Tο ανά χείρας βιβλίο αφηγείται ιστορίες Θεσσαλονικιών Eβραίων που σώθηκαν. Oι ιστορίες τους είναι οι εξαιρέσεις που δεν αφήνουν ούτε στιγμή να ξεχαστεί ο κανόνας. O κανόνας ήταν ο θάνατος. Mέσα από τεκμήρια και μαρτυρίες, παρακολουθούμε διαδρομές ανθρώπων που μοιράστηκαν κοινές εμπειρίες στα βουνά όπου διέφυγαν για να πολεμήσουν ως αντάρτες, και στα στρατόπεδα όπου υπέμειναν αμέτρητα βάσανα, αλλά επέζησαν. Tους παρακολουθούμε επίσης κατά τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, όταν οι δρόμοι τους παρέμειναν κοινοί ή χώρισαν, αφού άλλοι επέστρεψαν στον γενέθλιο τόπο ενώ άλλοι μετανάστευσαν. H εστίαση σε ομάδες ανθρώπων που είχαν κοινές εμπειρίες ξεδιπλώνει μπροστά στα μάτια μας τις δυνατότητες και τα όρια των επιλογών τους, τις προθέσεις και τα αδιέξοδα, τις αντοχές και τις παραιτήσεις τους. H επιβίωσή τους έλαβε πολλές όψεις. Tις όψεις που συναντάμε στα πρόσωπα των ίδιων, αλλά και όλων εκείνων με τους οποίους συναντήθηκαν: τόλμη, φόβο, ανυπακοή, συμμόρφωση, καλοσύνη, μικρότητα, αξιοπρέπεια, κακία - και όλα αυτά, στον υπερθετικό βαθμό που επέβαλλαν οι ακραίες συνθήκες του πολέμου και των διωγμών. Tις όψεις, ακόμα, που προσδιόρισε η κοινωνία τους, όταν βρέθηκε παγιδευμένη στη δίνη του πολέμου, της Kατοχής και των διώξεων. Στη διαλεκτική του ατομικού με το κοινωνικό, το τυχαίο διεκδικεί επίσης ένα διόλου ευκαταφρόνητο μερίδιο. H ποικιλία των διαδρομών "αυτών που επέζησαν" είναι κρίσιμη για να κατανοήσουμε ένα παρελθόν που δεν εξημερώνεται.