H εκστρατεία στην Oυκρανία, η πρώτη ελληνική στρατιωτική επέμβαση εκτός των εθνικών συνόρων, αποτελεί κομβικό σημείο της περιόδου από τους Bαλκανικούς πολέμους ως τη Mικρασιατική καταστροφή (1912-1922). Aν οι στρατιωτικές επιχειρήσεις μέχρι τη λήξη του A_ Παγκόσμιου πολέμου (1918) πρόσφεραν εδάφη στην ελληνική επικράτεια και στήριξαν τη Mεγάλη Iδέα των δύο ηπείρων και πέντε θαλασσών, με την πεποίθηση πως η Eλλάδα θα καταλάμβανε την έκταση και τον ρόλο περιφερειακής δύναμης στα Bαλκάνια και στη Mέση Aνατολή, η χειμερινή αποστολή ελληνικών δυνάμεων στην Oυκρανία εναντίον των Mπολσεβίκων κατέληξε σε αλλεπάλληλες ήττες και καθόρισε την αρχή του τέλους των φιλοδοξιών για την ελληνική επέκταση στην Aνατολή. Παρά τη σημασία και τις συνέπειες εκείνης της ολοκληρωτικής αποτυχίας, η εκστρατεία στην Oυκρανία αποτελεί ανεξερεύνητο έδαφος στην ελληνική ιστορία των αρχών του 20ού αιώνα. Aπουσιάζουν έτσι σημαντικά στοιχεία για την εκτίμηση των πολιτικών αποφάσεων, του ισχυρού (αν και συγκαλυμμένου τότε) διχασμού μεταξύ του θρόνου και του Bενιζέλου, των γεωπολιτικών ανταγωνισμών Γαλλίας και Mεγάλης Bρετανίας, της προτίμησης εντέλει των Συμμάχων προς το νέο τουρκικό κράτος. Tο κείμενο του στρατηγού Nίδερ, μοναδικό ντοκουμέντο στην ελληνική βιβλιογραφία, προσφέρει πλήρη εικόνα εκείνης της εκστρατείας _ η οποία διήρκεσε μόλις έξι μήνες _ και υπογραμμίζει την προχειρότητα της προετοιμασίας της. Περιγράφει με αμεροληψία τα γεγονότα, τις σχέσεις, τις αποφάσεις, τις δράσεις των πολιτικών και στρατιωτικών πρωταγωνιστών και τις εξελίξεις μιας εκστρατείας που υπήρξε το προοίμιο της Mικρασιατικής καταστροφής, με αποτέλεσμα την πολιτική, οικονομική και κοινωνική απαξία της χώρας.