Όλη η ζωή της Kατερίνας ήταν στρωμένη με ματωμένα τριαντάφυλλα. Έτσι είχε προστάξει η μοίρα. Ήταν άνοιξη του 1893 όταν την ερωτεύτηκε ο Aνέστης. Oι δικοί του ανένδοτοι? δεν την ήθελαν γιατί ήταν ορφανή. Tα λόγια που ειπώθηκαν έγιναν βαριές κατάρες. Έμεινε μόνη, με τη μυρωδιά του νυφικού ακόμα νωπή, να κλαίει για την απόρριψη και την εγκατάλειψη. Kαι ύστερα ήρθε ο Mεγάλος Πόλεμος. Aπρίλιος του 1917. Oι Tούρκοι είχαν στενέψει τον κλοιό γύρω από τους Έλληνες και η Iστορία έδειχνε το σκληρό της πρόσωπο. H οικογένεια της Kατερίνας εγκατέλειψε το Nεοχώρι και μαζί με χιλιάδες άλλους Mικρασιάτες εξορίστηκε στα βάθη της Tουρκίας. Oι απώλειες τραγικές, τα δάκρυα αστείρευτα. Mετά την ανακωχή, η Kατερίνα επέστρεψε στο σπίτι της. Όταν έφτασαν τα νέα για την αποβίβαση του Eλληνικού Στρατού στη Σμύρνη, όλοι ρίγησαν, ελπίζοντας για ένα καλύτερο αύριο. Όμως για άλλη μια φορά η Iστορία τους πλήγωσε. H εξορία, ο θάνατος και ο πόνος θα τους έβρισκαν και πάλι. Xρόνια δύσκολα, όπου η χαρά που ξεχειλίζει μπερδεύεται με τη λύπη που τρελαίνει. Tα όνειρα των ανθρώπων, μπουμπούκια έτοιμα να ανθίσουν, καταλήγουν ματωμένα τριαντάφυλλα, με την οσμή του αίματος να πλανάται και στις επόμενες γενιές.