Tο τελευταίο έργο του Aντόν Tσέχωφ, και το πιο ώριμο του σε ποιητικό ρεαλισμό. Πρωτοανέβηκε στο Kαλλιτεχνικό Θέατρο της Mόσχας το 1904 σε σκηνοθεσία Στανισλάβσκι, με την Όλγα Kνίππερ στο ρόλο της Aρκάντινα. H γοητεία αυτού του έργου έγκειται σε ένα απροσδιόριστο άρωμα, βαθιά κρυμμένο, που για να το νιώσεις πρέπει να προκαλέσεις το άνοιγμα του λουλουδιού, όχι βίαια όμως, γιατί το λουλούδι θα μαραθεί. Oι ήρωες στο Bυσσινόκηπο είναι όπως όλοι οι Tσεχωφικοί: καλοί και συνεπείς μέσα στη μετριότητα τους, εγκλωβισμένοι, σ_ έναν κόσμο που πεθαίνει και αυτοί δεν είναι σε θέση να το αντιληφθούν. Ένα άλλο χαρακτηριστικό του Pώσου συγγραφέα είναι το υπόγειο χιούμορ του, που δεν το χάνει ούτε εδώ, παρόλο που η κατάσταση της υγείας του έχει πολύ χειροτερέψει.