Την ώρα που το στάρι σάπιζε στις αποθήκες και τα άλογα πέθαιναν όρθια στους σταύλους, τα αυγά βγήκαν τρελαμένα στις λεωφόρους με πόδια από κοτόπουλα, τρέχοντας ανάμεσα σε ηλεκτροκίνητα πατίνια με σφυρίχτρες. Κι εμείς αδύναμοι απέναντι στην καταστροφή, εμείς τρωτοί και ευάλωτοι, στις ουρές των φαρμακείων, στην ζεστή αγκαλιά της Zeneca, με λευκά κατακάθαρα βαμβάκια, δίχως αίμα. Δεν αποκλείεται ο νέος αυτός αιώνας να δείχνει προς τα κει, προς την οδύνη των στίχων κλεισμένων τώρα σε αποστειρωμένους θαλάμους πρώην γηπέδων ποδοσφαίρου κοιτάζοντας προς την δυτική ακτή με το κίτρινο χλωμό φως και το πανώ με το νέο αυτοκίνητο της Tesla...