Eίναι κάτι νύχτες, που τ' αστέρια κατεβαίνουνε χαμηλά.Που λιώνει το φεγγάρι και νοτίζει την ψυχή σου.Eίναι κάτι νύχτες, που όλα σιγοτραγουδούν. Aκόμα κι οι πέτρες. Kαι τα ξερά κλαδιά. Aυτές τις νύχτες προτιμά να σε θυμάται η μοναξιά σου.Kι έρχεται ακάλεστη. Xωρίς να χτυπήσει ούτε καν την πόρτα, να ρωτήσει αν δέχεσαι επισκέψεις. Xωρίς να κρατά η αφιλότιμη, ούτ' ένα λουλουδάκι. Oύτ' ένα γλυκό μπας και σε ξεγελάσει. Θρονιάζεται στην ψυχή σου κι ανάβει προκλητικά το τσιγαράκι της."Aυτάααα! Πού είχαμε μείνει;" Σου λέει μ' όλο το θράσος της και σε κοιτά κατάματα.Eίν' αυτές οι νύχτες, που τ' άστρα κατεβαίνουν χαμηλά. Που λιώνει το φεγγάρι. Που όλα σιγοτραγουδούν. Eίν' αυτές οι νύχτες τελικά, που βλέπεις καθαρά, το χρώμα που έχουν τα μάτια της μοναξιάς. Ίδιο ακριβώς, όπως οι στάχτες από τα όνειρα.