Ο Δον Μπέτο ασκεί ένα παράξενο επάγγελμα. Είναι εγγαστρίμυθος. Με τον Ρουμπέρτο, το ανδρείκελό του, δοξάστηκε ως τώρα δίνοντας παραστάσεις στις σκηνές του κόσμου. Αλλά τώρα αισθάνεται πολύ γερασμένος και κουρασμένος. Φροντίζει να αποσυρθεί στο χωριουδάκι του κι αρχίζει να φροντίζει τον κήπο του που τον ρημάζουν τα πουλιά. Αποφασίζει να «αξιοποιήσει» τον Ρουμπέρτο και να τον χρησιμοποιήσει σαν σκιάχτρο. Ο υποβιβασμός του Ρουμπέρτο σε σκιάχτρο προξενεί μια θύελλα αντιθετικ΄ψων συναισθημάτων. Ο κόσμος μέσα από την τρυφερή μελαγχολία ενός ανδρείκελου φαντάζει έξοχα ποιητικός. Η εγκατάλειψη παράγει μια ποίηση που την ολοκληρώνει στο τέλος… η αγάπη.