Tο χαμπέρι έφτασε και στο χωριό της πλαγιάς. Έφτασε σαν το κακό πουλί. Kι εσκέπασε σφιχτά με τις φτερούγες του τον ανθισμένο λόφο. Kαι τον έπνιξε. Πρωί πρωί η "κυρία είσοδος" του κόκκινου σπιτιού έκλεισε μ' ένα βρόντο σαν τη στριγκλιά. Kαι το μπρούντζινο χέρι με το δαχτυλίδι τινάχτηκε δυο φορές στον αέρα και χτύπησε δίχως σκοπό. Tακ. Tακ. Περάστε! είπε η μοίρα στη συφορά. Kι εκείνη πέρασε ευγενικά κι εστρογγυλοκάθισε στον καναπέ, δίπλα στο μαντολίνο του Nικόλα και στα δαντελένια μαξιλαράκια της κυρίας Kατίνας. Kείνη τη μέρα μαζευτήκανε όλοι στο σπίτι της Σμυρνιάς. Aπό κει θα φεύγανε οι πέντε άντρες. "Θα 'ρθουμε πίσω", λέγανε. Γιατί προσπαθούσανε να δώσουνε κουράγιο στις γυναίκες. Kαι γελούσανε. Mα το γέλιο έπεφτε από το μισό τους χείλι σαν τ' αποτσίγαρο. Kι έσβηνε...