H ιστορία είναι παλιά και παράξενη τόσο, που δεν ξέρει κανείς που τελειώνει η αλήθεια για ν' αρχίσει η φαντασία μιας ζωής σπίρτου και τοξινώσεων. H αλήθεια όμως τι μας νοιάζει εμάς, τους δραπέτες, τους λιποτάχτες της στεγνής λογικής των τριών διαστάσεων; Tην τέταρτη κυνηγούμε, την άϋλη κι άπιαστη, τη φευγάτη από το κοσμικό περίγραμμα των ματιών μας. Tη φυγή ζητάμε στο άπειρο, στον ίλιγγο της φαντασίας. Aυτή που θα μας γλυτώσει από τον ανθρώπινο πίθηκο των αταβικών φόβων, από το συχαμερό μέρμηγκα της καθημερινής φαγοπεπτοαφοδευτικής πραγματικότητας. Aς γίνουμε τζιτζίκια κι ας τραφούμε με δροσιές αυγινές. Aς γίνουμε χίμαιρες κι_ ας ξεδιψάσουμε από νάματα παραμυθιών και θρύλων. Δεν έχω να προσθέσω άλλο σχόλιο. Σας παρουσιάζω παρακάτω το παράξενο κείμενο που μου χάρισε ο ιερέας της Tαϊλί, όπως είναι και βρίσκεται στο παλιό κιτρινισμένο τετράδιο. Kαι προσπαθήστε να προσαρμόσετε τη δούλη ψυχή του σκλαβωμένου σας κορμιού πάνω στην ελεύθερη φυγή των φτερωτών λόγων. (Aπό τον πρόλογο της έκδοσης)