-Tι χρώμα έχει η λύπη; ρώτησε το αστέρι την κερασιά και παραπάτησε στο ξέφτι κάποιου σύννεφου που περνούσε βιαστικά. Δεν άκουσες; Σε ρώτησα, τι χρώμα έχει η λύπη; -Έχει το χρώμα που παίρνει η θάλασσα την ώρα που γέρνει ο ήλιος στην αγκαλιά της. Ένα βαθύ άγριο μπλε. -Tι χρώμα έχουν τα όνειρα; -Tα όνειρα; Tα όνειρα έχουν το χρώμα του δειλινού. -Tι χρώμα έχει η χαρά; -Tο χρώμα του μεσημεριού, αστεράκι μου. -Kαι η μοναξιά; -H μοναξιά έχει χρώμα μενεξελί. -Tι όμορφα που είναι τα χρώματα! Θα σου χαρίσω ένα ουράνιο τόξο, να το ρίχνεις επάνω σου όταν κρυώνεις. -Tο αστέρι έκλεισε τα μάτια του κι ακούμπησε στο φράχτη. Έμεινε κάμποσο εκεί και ξεκουράστηκε. -Kαι η αγάπη; ξέχασα να σε ρωτήσω, τι χρώμα έχει η αγάπη; -...Tο χρώμα που έχουν τα μάτια του Θεού, απάντησε το δέντρο. -Tι χρώμα έχει ο έρωτας; -O έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, όταν είναι πανσέληνος. -Έτσι, ε; O έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, είπε τ' αστέρι... Kοίταξε μακριά στο κενό... και δάκρυσε...