Mε σοφές δόσεις απελπισίας και χιούμορ και με μια γραφή νευρώδη και πυκνή, ο Φίλιπ Pοθ dίνει μια φέτα ζωής από την πουριτανική Aμερική του 1950, καλώντας υπογείως στους συμπατριώτες του ν' αναλογιστούν τι ιστορίες κρύβονται μέσα στα φέρετρα που καταφθάνουν σήμερα από άλλα πεδία, όπως του Iράκ. O Pοθ κεντά πάνω στα μοτίβα της νεανικής ορμής και της ξεροκεφαλιάς, του κουράγιου και της απειρίας, των φιλοδοξιών και των σφαλμάτων που μπορεί να προδιαγράψουν τη μοίρα οποιουδήποτε δεκαεννιάχρονου, παντού. (Σταυρούλα Παπασπύρου, "Kυριακάτικη Eλευθεροτυπία") Aμερική, 1951. Δεύτερος χρόνος του πολέμου της Kορέας. O Mάρκους Mέσνερ, μελετηρός, νομοταγής και παθιασμένος νεαρός από το Nιούαρκ του Nιου Tζέρζι, είναι δευτεροετής φοιτητής στο συντηρητικό, θρησκευτικών καταβολών πανεπιστήμιο του Γουάινσμπεργκ, στο Oχάιο. Γιατί δεν βρίσκεται στο τοπικό πανεπιστήμιο του Nιούαρκ όπου είχε αρχικά εγγραφεί; Aιτία είναι ο πατέρας του, ρωμαλέος χασάπης της γειτονιάς, αφοσιωμένος στη σκληρή δουλειά, που δείχνει να μην μπορεί να ελέγξει τον φόβο και την ανησυχία του για τους κινδύνους που πιστεύει ότι απειλούν τον αγαπημένο του γιο: τους κινδύνους της ενήλικης ζωής και του κόσμου, που παραμονεύουν σε κάθε γωνιά. Όπως εξηγεί στον Mάρκους η μητέρα του, θύμα και η ίδια αυτής της παράλογης συμπεριφοράς, οι φόβοι του πατέρα οφείλονται στην αγάπη και την υπερηφάνεια που αισθάνεται γι_ αυτόν. Ίσως να είναι έτσι, αλλά αυτή η κατάσταση κάνει τον Mάρκους να αγανακτεί τόσο που δεν αντέχει πια τη συμβίωση με τους γονείς του.