Όπως και στο πρώτο µου µυθιστόρηµα, το Όλα σού τα’ µαθα, µα ξέχασα µια λέξη, έτσι και σε τούτη τη συνέχειά του, το νόημα για μένα είναι να αποτελέσει έναν καθρέφτη για να δούµε πιο ξεκάθαρα τον εαυτό µας και τους θεµελιώδεις κοινωνικούς ρόλους που έχουμε ως σύντροφοι, γονείς, εργαζόµενοι και πολίτες. Να µας δώσει ιδέες –ή έστω και μόνο µία– για να κάνουµε σωστές επιλογές και να ζήσουµε όσο γίνεται καλύτερα και πιο πλούσια τη µία και µικρής διάρκειας ζωή µας σε µια κοινωνία συνοχής και ευηµερίας, σε µια πατρίδα που αξίζει σε µας και στα παιδιά µας. Για να δώσουµε, δηλαδή, ζωή στα χρόνια µας. Εύχοµαι ολόψυχα αυτό να συµβεί σε σας και σ’ αυτούς που αγαπάτε. Δ. Μ.