Κάθε αφήγηση που τελειώνει, δεν σφραγίζει ένα τέλος, ανοίγει μια πόρτα. Μια πόρτα σιωπής όπου μένουμε μόνοι για λίγο, αλλά όχι μοναχικοί. Στεκόμαστε δίπλα στους ίσκιους εκείνων που έζησαν και σιώπησαν, που πολέμησαν και σώθηκαν, που αγάπησαν και χάθηκαν, που έγραψαν ιστορία χωρίς να το ξέρουν. Αυτό το βιβλίο δεν είναι απλώς μια συλλογή ιστοριών από τη δεκαετία του 1940. Είναι μια κατάδυση στη συλλογική και την προσωπική μνήμη. Αυτές οι σελίδες είναι αφιερωμένες σε όσους έζησαν εκείνα τα χρόνια χωρίς να έχουν τη δύναμη να τα διηγηθούν. Ο καθένας από εμάς είναι μνήμη κάποιου άλλου. Όσο υπάρχει κάποιος να θυμάται, δεν θα χαθούμε.