Αξιώθηκε να γίνει σύζυγος, μητέρα, βασίλισσα. Η ζωή της μοιράστηκε απ’ τον πόλεμο ανάμεσα στην ευτυχία και την ατίμωση, στη χαρά και την ντροπή. Ίσως να μην υπήρχε πιο επιτυχημένο όνομα απ’ αυτό που της έδωσαν: Ανδρομάχη. Μόνο που έγινε ένα λάθος: Ανδρωμάχη θα ’ταν το πιο σωστό. Γιατί δεν ήταν ένας ο άνδρας εκείνος με τον οποίο έδωσε τις μάχες της αλλά πολλοί. Άνδρες που τη λάτρεψαν και άλλοι που την κηλίδωσαν, αφήνοντας ανεξίτηλα στο κορμί και στην ψυχή της τα σημάδια τους. Το χαμόγελο το βρήκε ξανά όταν πήγε να την κερδίσει η απελπισία. Έσβησε ο ήλιος, πυκνώνει το σκοτάδι, πυκνώνουν και στο μυαλό οι εικόνες των προσώπων που σημάδεψαν τη ζωή μου. Άνδρες όλοι. Ο πατέρας, τα εφτά αδέρφια, ο Πρίαμος, ο Αχιλλέας, ο Οδυσσέας, ο Πηλέας… Αλλά και: Έκτορας, Αστυάνακτας, Νεοπτόλεμος, Πέργαμος, Μολοσσός, Πίελος, Έλενος, Κεστρίνος. Τους αγάπησα;… Άλλους απ’ αυτούς από ανάγκη, για άλλους η αγάπη ανάβλυζε αβίαστη από την καρδιά. Αυτοί είναι που βαδίζουν συνεχώς στη μνήμη μου, δικαιώνουν ή όχι τη ζωή μου, που τώρα εγώ την αρνούμαι.