Στο Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας, ο Σαίξπηρ καταπιάνεται με το ερωτικό θέμα με θαμαστή μαστοριά κι ελευθερία. Πλέκει την ιστορία του με ανθρώπινα πλάσματα όλων των τάξεων, βασιλιάδες, αστούς, λαό, δαιμόνια και ξωτικά παραμυθένια, που όλοι και όλα βρίσκονται σε κάποιαν ευγενικιά και καλόβολη οικειότητα σχέσεων μεταξύ τους, και συνθέτει μια ερωτική ιστορία τόσο χαριτωμένη, τόσο πλημμυρισμένη μ’ ευφρόσυνη διάθεση, που δεν έχει όμοιό της. Ο ποιητής, μαγεμένος κι ο ίδιος από τη μαγεία της φύσης και της νιότης, σκύβει με συγκαταβατική αγάπη στη φτηνή ανθρώπινη ζωή, την ανεβάζει στο μαγικό πατάρι της σκηνής και τη φωτίζει με το ζωηρό φως της υγείας, της αγνότητας, της αθωότητας, της φυσικής ευγένειας και δείχνει μια ανθρωπότητα λαμπρή, ακόμη και με την κωμική της όψη, καθόλου ρομαντική ούτε μυστικιστική, παρά γερή, θαρρετή, ελεύθερη, την ανθρωπότητα της Αναγέννησης.