Το κακό είναι ότι ήμασταν και οι δύο εριστικοί και ισχυρογνώμονες. Το καλό είναι ότι ήμασταν και οι δύο εξαιρετικά ανθεκτικοί. Διαφωνούσαμε με πείσμα και με πάθος. Ένα ρίγος ηλεκτρικής ενέργειας διαπερνούσε τον οικογενειακό μικρόκοσμο και ξεκαθάριζε η ατμόσφαιρα. Η ευδαιμονία και η μακροημέρευση ενός ζευγαριού σπάνια εξαρτιούνται από την καλή τους θέληση – μικρές, μικρότατες ιδιορρυθμίες εξισορροπούν τα υπόγεια και άλλα ρεύματα. Άρρητη, άγραφη και απαράβατη συμφωνία μεταξύ μας καθόριζε ότι τα «πρέπει» της συμβίωσης θα έβγαιναν από μέσα μας, από την προσωπική αίσθηση ευθύνης του καθενός μας. Θα πατούσαμε μαζί στον ίδιο τόπο και στον ίδιο χρόνο, μερικές φορές και στο ίδιο όνειρο, αλλά ο καθένας θα είχε το δικό του πάτημα στη ζωή. Μπορεί ο έρωτας και η αγάπη να ευδοκιμούν μέσα στον ασφυκτικό κλοιό της καθημερινότητας; Της σκληρής καθημερινότητας του βερεσέ τη δεκαετία του ’60; Aλλά και στις σημερινές ανάγκες της σύγχρονης Ελλάδας των social media; Eίναι θέμα χρόνου, ούριων ανέμων, προσπάθειας, ή απλώς συμπτώσεων;