'Xρόνος, αφέτης και εφέτης': Σκιές οι δρόμοι σκυφτά φαντάσματα του χθες οι ταχυδρόμοι Σβησμένα γράμματα, χαμένες υποσχέσεις κρατώ ανάσα και αισθήσεις σφαλιστές Iερές προφάσεις στις φλόγες όλες της ψυχής οι επαναστάσεις Γραμμή αδύναμη του ορίζοντα τα χρόνια κι οι έρωτές μου ισοβίτες βομβιστές Σωπαίνουν όλοι όσοι αδειάσαν στην αλήθεια το πιστόλι Kι όσοι πετάξαν με φτερούγες τσακισμένες στ' ονειροδρόμιο βρέθηκαν του βυθού Στερνή παρτίδα και τ' ακροδάχτυλά σου στήνουν την παγίδα Στιγμές που γίνονται αιώνες στο άγγιγμά σου μη με αφήνεις στο μεθύσι του χορού Aνακριτής κι απολογούμενος αντάμα θα δικαστούν και θα δικάσουν λάθος δράμα Έτσι κι αλλιώς ο χρόνος είναι ο αφέτης μα και του τέλους ο αμείλικτος εφέτης Ήχος τραχύς και ανεπαίσθητος συγχρόνως γλυκό κρασί και μαύρο ρόδι ειν' ο χρόνος Σαν αγνοούμενου διασώστη προμαχώνας δύει η άνοιξη και λάμπει ο χειμώνας