«Άντρες, σας βαρέθηκα πια! Με πρήξατε! Μπούχτισα με τις ατιμίες σας! Σειρά σας τώρα να υποφέρετε!». Η φωνή μου αντηχεί σ' όλη τη γειτονιά. Και τότε, μουσκεμένη, τρεκλίζοντας, αποκαμωμένη, παίρνω μια απόφαση την οποία ορκίζομαι να μην ανακαλέσω ποτέ: δεν θα τους αφήσω σε χλωρό κλαρί. Μηδενίζουμε τα κοντέρ. Αλλάζουμε πορεία. Το καθοίκι ο Υγκ θα πληρώσει. Θα πάρω εκδίκηση για όλα. Εφόσον καμιά ευτυχία δεν κατεβαίνει απ' τον απατηλό ουρανό, είμαι έτοιμη να πάω να βρω τη λιγοστή που μου αναλογεί στα βάθη της κόλασης. Η καλή κι ευγενική Μαρί πέθανε, πνίγηκε σε τούτο το κανάλι. Κι αυτή που ξαναβγήκε είναι η στρίγκλα Μαρί. Από δω και στο εξής, καλή με τους καλούς, κακιά με τους κακούς, και θα πληρώνω πάντα με το ίδιο νόμισμα. Τους την έχω φυλαγμένη ολονών. Η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο κι εγώ είμαι κατεψυγμένη. Η οργή με πνίγει, το μίσος με κατατρώγει.