Αν γνωρίζαμε τις είκοσι γλώσσες με τους περισσότερους ομιλητές, θα μπορούσαμε να συζητήσουμε με τα τρία τέταρτα του ανθρώπινου πληθυσμού- αν γνωρίζαμε καλά μόνο τέσσερις από αυτές –αγγλικά, μανδαρίνικα, ισπανικά και χίντι-ούρντου- θα μπορούσαμε να ταξιδέψουμε σχεδόν σε όλο τον κόσμο δίχως κανένα πρόβλημα συνεννόησης. Τι ξεχωριστό όμως έχουν αυτές οι γλώσσες σε σχέση με τις 6.000 που υπολογίζεται ότι μιλιούνται στον κόσμο; Ο συγγραφέας καταπιάνεται με τις γλωσσολογικές ιδιομορφίες και τις ιδιαίτερες ιστορίες αυτών των γλωσσών, εντοπίζοντας τις απαρχές τους και τις ενίοτε αιματοβαμμένες πορείες τους προς το μεγαλείο. Αποκρυπτογραφεί τη χαώδη ποικιλία των συστημάτων γραφής τους, παρουσιάζει τα διαμάντια και τα κενά στο λεξιλόγιό τους και καταγράφει τους νεολογισμούς και τα δάνειά τους. Εξηγεί ακόμα και τον τρόπο που η γραμματική τους επηρεάζει την κοσμοθεωρία των ομιλητών τους. Συνδυάζοντας γλωσσολογία και πολιτιστική ιστορία, το βιβλίο μάς καθοδηγεί σε έναν ενδιαφέροντα γύρο του κόσμου, απαντώντας σε ερωτήματα, όπως πώς η μικροσκοπική Πορτογαλία κατάφερε να γεννήσει μια μείζονα παγκόσμια γλώσσα ενώ η Ολλανδία όχι, γιατί οι Γιαπωνέζες μιλούν διαφορετικά από τους Ιάπωνες, τι σημαίνει το ότι η ρωσική «συγγενεύει» με την αγγλική, πώς οι μη αλφαβητικές γραφές, όπως αυτές της Ινδίας και της Κίνας, κάνουν την ίδια δουλειά με τα 26 γράμματα του λατινικού αλφαβήτου, πώς σταμάτησαν τα τουρκικά να δανείζονται λέξεις, γιατί τα αραβικά είναι μάλλον η γλώσσα που μαθαίνεται δυσκολότερα, ποιο είναι το φρικιαστικό παρελθόν του λατινικού αλφαβήτου.