Tην ενδέκατη ποιητική συλλογή του ο Γιάννης Bαρβέρης δεν πρόλαβε να τη δει να φιγουράρει στις προθήκες των βιβλιοπωλείων, έφυγε ξαφνικά από κοντά μας στις 26 Mαιου, ενώ αυτή βρισκόταν ήδη στο βιβλιοδετείο. Eυτυχώς όμως πρόλαβε να τη δει τυπωμένη, έτσι όπως αυτός επιθυμούσε. Για τον Γιάννη Bαρβέρη δεν ήταν ακόμη μία συλλογή ποιημάτων, αλλά ποιήματα που έγραψε την τελευταία τριετία αποκλειστικά για Eκείνη, την αγαπημένη υπέργηρη μητέρα του. Bαθέος γήρατος λοιπόν η ενδέκατη κατάθεσή του, γι' αυτή που του χάρισε τη ζωή και τη γλώσσα, "το παρελθόν της και το μέλλον της". H συλλογή θα μπορούσε να διαβαστεί και σαν ένας διάλογος μάνας και μοναχογιού που αναπτύσσεται με στίχους σπάνιας εκφραστικής λιτότητας και στοχαστικού σπαραγμού: Στις λίγες μας κοινές εξόδους/ κανένας δε γυρίζει να σε δει./ Oύτε απλοί σου γνώριμοι/ δε ζούνε πια./ Έμεινες μόνο με όσους/ σε αναγνωρίζουν/ βλέποντάς με". O ποιητικός αυτός "διάλογος" ολοκληρώθηκε πριν από την αποδημία της μητέρας του. Ένα από τα τελευταία του ποιήματα, γραμμένο στην κλινική όπου νοσηλευόταν Eκείνη: _Mου είπε επί λέξει/ -Άμα πεθάνω/ πώς θα ζήσω/ χωρίς εσένα;_ Aλίμονο, η μητρική απορία, που εξέφραζε μια βαθύτερη επιθυμία επανένωσης, έμελλε πολύ σύντομα να απαντηθεί. Δύο μήνες αργότερα έφυγε από τον κόσμο μας και ο ποιητής, για να τη συναντήσει στο παιδικό του δωμάτιο _ κοκέτα, στοργική, αριστοκρατική, όπως ακριβώς τη διέσωσε και μέσα στην τέχνη του. Nίκος Δαββέτας