«Μου επιτρέπετε να σας συνοδεύσω μέχρι την πόρτα σας;» τραύλισα. Δεν πρόλαβα να το πω κι αμέσως αντιλήφθηκα το παράδοξο της θέσης μου. Ήθελα και δεν ήθελα να δεχτεί την πρόσκλησή μου… Εφόσον έβγαινε μαζί μου ασυνόδευτη κατατασσόταν αυτομάτως στις «γλυκείες υπάρξεις», όπως τις έλεγαν, ευχάριστες για να περάσει κανείς τυχόν ελεύθερο χρόνο, αλλά τίποτε παραπάνω. Κάτι μέσα μου δυσανασχετούσε με αυτή τη σκέψη, αλλά συγχρόνως ήξερα ότι μόνο ως «γλυκεία ύπαρξη» θα μπορούσα να τη γνωρίσω καλύτερα. Βερολίνο, 1895. Ένας Έλληνας φοιτητής μαγεύεται από μια νεαρή ηθοποιό. Παρασύρονται σε μια σχέση πάθους με εντελώς απρόσμενη κατάληξη. Διανύοντας μια δραματική περίοδο της ευρωπαϊκής ιστορίας θα ζήσουν ριζικά διαφορετικές ζωές. Σε πείσμα της κοινωνίας, της γεωγραφίας και του χρόνου η σχέση τους θα κρατήσει μια ζωή. Ακροβατώντας μεταξύ μαρτυρίας και μυθοπλασίας το Δεν ήταν μέθη είναι μια ανατομία του πόθου που μεταλλάσσεται και συνάμα η αποτύπωση της ωρίμανσης ενός Έλληνα και Ευρωπαίου πολιτικού. Μέσα από τα γράμματα της Ελένης Ντάνενμπεργκ και την αφήγηση του Αλέξανδρου Διομήδη αναδύεται πρωτίστως η ιστορία δυο νέων ανθρώπων. Ταυτόχρονα οι διαδοχικές ελληνικές κρίσεις, η κοινωνική πόλωση αλλά και η αντίδραση στην πατριαρχία βρίσκουν την αντανάκλασή τους σ' αυτό το πρώτο, καθηλωτικό μυθιστόρημα της Μαρίνας Πετσάλη.