Καμμία γλωσσική προτίμησις, καμμία πατριδολατρεία, καμμία εκκεντρικότης δεν θα ηδύναντο να δώσουν εις τον Διονύσιον Σολωμόν το μέγα όνομα, το οποίον κατέκτησεν, αν η φύσις του δεν ήτο καθαρώς λυρική. Τούτο νομίζω ότι έχει ιδιάζουσαν σημασίαν. Ο νεοελληνικός λόγος είχε γνωρίσει ποιητάς και προ του Σολωμού, και ο δημώδης και ο έντεχνος. Και εις το δημοτικό τραγούδι πολλάκις ακόμη ημπορούμεν ν' αναπαύσωμεν τας λυρικάς μας ζητήσεις, καθώς δυνάμεθα και εις ωρισμένα από τα τραγούδια τα ανακρεόντεια του Χριστοπούλου, τα ερωτικά του Βιλλαρά, τα πατριωτικά του Ρήγα, να εύρωμεν και συγκίνησιν και τέχνην, αλλά, δια να είμεθα ακριβείς και δίκαιοι, θα ήτο δύσκολον ν' ανακαλύψωμεν την πλαστικότητα, την σαφήνειαν, την καθαρότητα, την διαύγειαν του αττικού λόγου εις τα προσολωμικά συνθέματα, και μάλιστα όταν θα ηθέλαμεν η Ποίησις να αναβιβάζεται εις τα ύψη των μεγάλων ηθικών προβλημάτων. Βεβαίως ο δημοτικός ποιητής συνεκρούετο κάποτε με την Μοίραν, αλλά θα ήτο δύσκολον να παραδεχθώμεν ότι το παγανιστικόν του κλίμα θα μας ικανοποίει.