Το 1950 σε μια προσφυγική γειτονιά της Δραπετσώνας ζει η Ελένη, διωγμένη από την εύπορη οικογένειά της, γιατί αψήφησε τα ήθη της εποχής και τόλμησε να ακολουθήσει το δρόμο της καρδιάς της. Λίγο μετά το τέλος του Εμφυλίου, η Ελένη εγκαθίσταται σε μια γειτονιά όπου κατοικούν εργάτες και ξεριζωμένοι πρόσφυγες. Η κοπέλα επηρεάζεται από τη συμπεριφορά και τη ζωή των διωγμένων από τις χαμένες πατρίδες. Θαυμάζει τη φυσική τους ευγένεια, την αρχοντιά, το μεράκι και την αγάπη τους για τον άνθρωπο, αλλά και το πώς μετατρέπουν το παράπονο σε τραγούδι. Κοντά τους μαθαίνει την αξία της στωικότητας, του κουράγιου, της υπομονής. "Σα δεν ξέρεις να συγχωράς, κοκόνα μου, δεν ξέρεις ν' αγαπάς ουδέ τον εαυτό σου" και "Τρύπα το παλιοτσούβαλο που κουβαλάς τα βάσανα, να χυθούν, να τα λυγνίσουν οι αγέρηδες". Δυο ρητά της προσφυγικής γειτονιάς, που θα αλλάξουν για πάντα τη στάση της απέναντι στη ζωή, τα βάσανα και τις κακουχίες... Ένας ύμνος στην ανθρώπινη θέληση, μια νοσταλγική, καθάρια ματιά σε μια εποχή που φαντάζει ταυτόχρονα τόσο κοντά αλλά και τόσο μακριά από τη δική μας.