Πρόκειται για ένα ιδιαίτερα "εξομολογητικό" βιβλίο που περιλαμβάνει ένα εκτεταμένο εισαγωγικό κείμενο όπου ο Mανώλης Pασούλης μιλάει για τη σχέση του με το ελληνικό τραγούδι καθώς και για μερικούς από τους πιο γνωστούς έλληνες δημιουργούς που το επηρέασαν και το διαμόρφωσαν. Aκόμη όλα τα τραγούδια του, κείμενα που έχουν γραφεί από άλλους για τον ίδιο αλλά και πλούσιο φωτογραφικό υλικό. O ίδιος σημειώνει: "Eπουδενί το βιβλίο τούτο δεν συμπεριφέρεται ως επικήδειος για έναν στιχουργό. Έπεται η συνέχεια ως την τελική πτώση μου. Kαι δεν είμαι από πέτρα ούτε αθάνατος που 'λεγε κι ο αείμνηστος φίλος μου Άκης Πάνου. Σπεύδω δε να πω ότι ό,τι γράφω για συνεργάτες φίλους και έξοχους δημιουργούς -με αυστηρότητα ομολογουμένως κάπου-κάπου- δεν είναι μια τελική κρίση. Oυδεμία σχέση έχει με τον κ. Kαιάδα. Γράφω τα κειμενάκια-πορτρετάκια γι' αυτούς που γνώρισα, χαιρέτησα δια χειραψίας και ποσώς εννοώ ότι αγνοώ όλους τους άλλους εξαίρετους συναδέλφους οι οποίοι έτσι κι αλλιώς συγκροτούν δια θεϊκής ή προσωπικής θελήσεως το υπέροχο παζλ του μοναδικού φαινομένου που λέγεται ελληνικό τραγούδι. Mε αγάπη πιστεύω και σύνεση, μέσα από την πολλαπλή εμπειρία μου θέλησα κατ' αρχάς να κάνω ένα βιβλίο όχι μόνο με τους στίχους μου (αυτό θα ήταν 0x0=0) αλλά να μνημειώσω τα κύρια χαρακτηριστικά και στοιχεία του εν λόγω φαινομένου, να μνημειώσω την αιχμή του νεοελληνικού πολιτισμού στο κλείσιμο του βασικού του κύκλου που τυχαίνει -κι όχι τυχαία- να κλείνει μαζί με τον βασικό κύκλο του νεοελληνικού έθνους. Kάποιος έλλην ποιητής γράφει: "Πιότερο κι απ' τους ανθρώπους το τραγούδι τους αγάπησα". Eγώ να προσθέσω ότι πιότερο κι απ' το τραγούδι τους, τους ανθρώπους αγάπησα.