Τα Τέμπη δεν είναι δυστύχημα. Είναι έγκλημα. Γιατί ενώ οι αρχές είχαν εγκαίρως ειδοποιηθεί και γνώριζαν για τα κενά στις υποδομές, για τις ελλείψεις στα συστήματα ασφαλείας και για τη συρρίκνωση του προσωπικού στον Σιδηρόδρομο, δεν έκαναν τίποτε για να αποκαταστήσουν τα προβλήματα και να αποτρέψουν την τραγωδία. Το πραγματικό δυστύχημα, τελικά, που είναι και η αιτία για τον θάνατο 57 ανθρώπων που επέστρεφαν με το τρένο στα σπίτια τους το μοιραίο βράδυ και που δεν έφτασαν ποτέ, είναι η διάλυση του δημόσιου τομέα. Που συμπαρέσυρε, εκτός των άλλων και τη διάλυση των Σιδηροδρόμων και την κατάρρευση της ασφάλειας των Μεταφορών. Το έγκλημα στα Τέμπη δεν είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου της διάλυσης του Κοινωνικού Κράτους. Μιας διάλυσης που συντελείται τα τελευταία χρόνια οργανωμένα σε κάθε δημόσιο αγαθό και σε κάθε δημόσια υπηρεσία. Από την ασφάλεια των Μεταφορών, μέχρι τους τομείς της Υγείας, της Παιδείας, της Ενέργειας, της Κοινωνικής Προστασίας και της Εργασίας. Απομακρύνοντας, εντέλει, τη χώρα από την επίτευξη των στόχων της Βιώσιμης Ανάπτυξης. Γιατί μια Ανάπτυξη που υπηρετεί τα κέρδη των λίγων και δεν απευθύνεται στην κοινωνική ευημερία των πολλών, δεν μπορεί να είναι Βιώσιμη.