ΤΟΤΕ, ΠΡΙΝ ΜΠΩ ΚΙ ΕΓΩ ΣΤΟ ΤΑΞΙ, ΑΞΙΩΘΗΚΑ ΝΑ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΩ ΤΟ ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΚΟ των αποδράσεων του βασιλέα από το εξοχικό ανάκτορο: καθισμένος στη θέση του οδηγού, ο βασιλιάς Αλέξανδρος χαιρέτησε την ορντινάντσα του υψώνοντας το χέρι έξω από το παράθυρο. Έπειτα μάρσαρε έξω από την πύλη του κτήματος, αφήνοντας πίσω του την ηχώ της υποτακτικής φωνής ενός γερο-υπηρέτη ("Στο καλό, Μεγελειότατε"), που παρέφθειρε ενοχλητικά τον τίτλο του, εξαιτίας του χυδαία δουλικού τόνου με τον οποίο χρωμάτιζε τη φωνή του απευθυνόμενος σ' εκείνον (ενώ ήμουν βέβαιος πως θα είχε τη μιμική ικανότητα να μιλά με ανδροπρεπή, βαριά φωνή όταν θα κατσάδιαζε μια μαγείρισσα ή έναν ταπετσιέρη). Το ποντικίσιο τσίριγμα τούτης της φωνής συντονίστηκε άψογα με το σούρσιμο των σιδερένιων φύλλων της πύλης (ένα ανυπόφορο ντουέτο παράφωνων καστράτων), που τα έκλειναν δύο χειροδύναμοι σταβλίτες, την ώρα που εκείνος, με το βολάν ακυβέρνητο για ένα δευτερόλεπτο, άναψε με το σπαρματσέτο ένα γευστικότατο πούρο Μπολίβαρ κι έπειτα έπιασε το τιμόνι μόνο με το δεξί, ενώ με το αριστερό έφερε στο στόμα του το πούρο, λανσάροντας την τολμηρή, σχεδόν ακροβατική συνήθεια τού να καπνίζεις και ταυτόχρονα να κυβερνάς μια μηχανή που κινείται με ενενήντα πέντε χιλιόμετρα την ώρα."