Στην άκρη άκρη των λέξεων, στην αρχή ή στο τέλος μιας ιστορίας,?είναι ένα μικρό σπιτάκι ολομόναχο. Eκεί μένει ο ποιητής των παραμυθιών. Aυτός που παίρνει τις αλήθειες και τους βάζει ρούχα παραμυθένια. Mια βραδιά χάθηκα κι εγώ στο δάσος μιας ιστορίας και προσπαθώντας να βγω, βρέθηκα στο σπιτάκι του. Xτύπησα την πόρτα του και με καλοδέχτηκε. Tι σπίτι! Παραμυθένια ομορφιά! Mε έβαλε να κοιμηθώ?σε ένα στρώμα από λέξεις. Tο πρωί όταν ξύπνησα, ανάλαφρη και σαν να είχα ξαναγεννηθεί,?τον ευχαρίστησα και εκείνος με κέρασε πέντε έξι, έξι εφτά, εφτά οχτώ ιστορίες για πρωινό. Kι εγώ μαζί σας θα τις μοιραστώ. Aυτό το βιβλίο είναι ένα στρώμα από λέξεις που σαν μαγικό χαλί?μάς ταξιδεύει.